Bij de hulpinstantie kwamen we ook niet verder. We gingen daar zitten. Zoon netjes gewassen, gekleed en welwillend. Daar begint het toneelstukje al mee. Hij luisterde en gaf antwoord op hun vragen. Die verrassend veel overeen kwamen met de vragen van de vorige keer? Huh, dacht ik als moeder. Beginnen ze nou weer opnieuw? Op mijn vraag of ze soms een standaard vragenlijst afwerken, was het antwoord dus ook gewoon JA. Zien ze dan niet wat ik zie, een jongen met problemen die hulp nodig heeft? Vervolgens kreeg ik als ouder advies hoe om te gaan met zijn gedrag. Tenslotte kent niemand zijn kind zo goed dan zijn eigen ouders. Oh ja, en er zijn heel wat jongeren die graag experimenteren. Met andere woorden, ik hoefde me niet ongerust te maken, het paste bij zijn leeftijd. Zoon glimlachte en was het er roerend mee eens. Zijn spel werd zo goed ingepakt dat ik blijkbaar de enige was die het doorzag. Dat was het einde van ons hulptraject. Het liep dus niet goed af….helaas.